MAX STIRNER- EEN LEVEN

Max Stirner – gedoopt als Johann Kaspar Schmidt – is de enige zoon van protestantse ouders. Zijn vader is een fluitenmaker uit Bayreuth die aardig zijn geld verdient. Hij overlijdt echter twee jaar na de geboorte van Stirner in 1806. Stirners moeder hertrouwt met een tandarts en het gezin verhuist naar West-Pruisen. Op twaalfjarige leeftijd wordt Stirner teruggestuurd naar Bayreuth en loopt daar gedurende de komende zes jaar school. Op twintigjarige leeftijd gaat hij studeren aan de universiteit van Berlijn en woont in de vakgroep wijsbegeerte onder andere de colleges van Hegel bij. Na twee jaar in Berlijn vervolgt hij zijn studies aan de universiteit van Erlangen om ze dan voor een tijd te onderbreken en opnieuw thuis te gaan wonen, mogelijk omwille van de erger wordende wanen van zijn moeder.

In 1832 zien we hem terug aan de universiteit van Berlijn, maar twee jaar later behaalt hij enkel een beperkte facultas docendi en gaat na verdere studies lesgeven in een privéschool voor meisjes. Hij blijft er lesgeven tot hij de betrekking, net voor de publicatie van zijn boek in 1844, opgeeft.

​

In 1837 had Stirner de nicht van zijn huisbazin tot vrouw genomen, maar zij stierf in het geboortebed en in 1843 trouwt Stirner opnieuw , deze keer met Marie Dähnhardt aan wie hij De enige opdraagt. Zij is behoorlijk welgesteld, maar de huwelijkskas gaat verloren nadat het melkbedrijfje dat Stirner er in 1845 mee opgekocht had het volgende jaar bankroet gaat. Marie verlaat Stirner in datzelfde jaar. Na De enige vertaalt Stirner nog werken van Jean Baptiste Say en Adam Smith, maar omwille van schulden belandt hij tot tweemaal toe in de gevangenis. Hij sterft als een eenzaam man in 1856.

Achter de armoedige lijkwagen naar het graf - dat een thaler en tien silbergroschen kostte - liepen Bruno Bauer en Ludwig Buhl. Vervolgens werd hij vergeten. Men zweeg over hem. Pas 36 jaren na zijn dood, zou, vooral door de zorgen van John Henry Mackay, op dat graf een steen worden geplaatst, met enkel het opschrift: ‘Max Stirner’.